سه سالی می‌‏شد که پای نوشتن هیچ کتابی ننشسته بودم؛ ولی لبنان را نمی‏‌توانستم ننویسم. حدود سه هفته حضور در لبنان و روایت‏‌هایش ول‏‌کنم نبود. نمی‏‌توانستم درکی را که از مظلومیت شیعیان پیدا کرده بودم، فقط برای ذهن خودم نگه دارم و احیاناً ده‏‌پانزده جلسه‏‌ای که برای روایتگری دعوت شده بودم. باید این حرف‏‌ها جایی مکتوب می‏‌شد؛ نباید مثل جنگ سی‏‌وسه روزه می‏‌شد که هیچ روایتی از مردم لبنان در کتاب‏‌ها نمانده بود.

همان شب خواب دیدم کنار برج‌های نیمه‌خراب شهر بابل هستیم و داخل یک کالسکه. عدنان الشوقی کراوات زده و لباس شکیلی تنش کرده و من هم لباس عروسی تنم است. در جلوی ما یک فوج سوارکار با اسب‌های عربی هستند و بوی عود و اسفند بلند است و...