ما در زمانهٔ رهایی‌های شکست‌خورده به سر می‌بریم. تمامیِ رهایی‌هایی که عصرِ مدرن از همان آغازش رقم زده است ــ دیر یا زود ــ به ضدِ آن‌ها تبدیل‌ شده‌اند. این رهایی‌ها قیدوبندهای تازه‌ای، نظم‌های تازه‌ای از وابستگی و بندگی پدید آورده‌اند. […] تمامیِ تلاش‌های معطوف به رهایی، خواه سیاسی، اقتصادی، حقوقی، اخلاقی، فرهنگی خواه هنری، به پارادوکس‌ها و تناقض‌هایی گرفتار شده‌اند؛ این تلاش‌ها اَشکالِ تازه‌ای از سلطه و راهبردهای تازه‌ای برای سلطه پدید آورده‌اند. وانگهی، آشکار شده است که رهایی در حقیقت همواره پیشاپیش در خدمتِ توجیهِ سلطه بوده است.